Catering μέρος γ’: το κυρίως

Τι να σχολιάσει κανείς για το κυρίως... Το λέει και το όνομά του: είναι αυτό που γεμίζει το δίσκο, κυρίως. Και το μάτι δευτερευόντως. Είναι το πιάτο που οι εταιρίες φροντίζουν ως κόριν οφθαλμού. Είναι ο καθρέπτης της εικόνας της κάθε εταιρίας!


Υπερβολές; Όχι βέβαια. Δείτε τους δίσκους ορισμένων εταιριών από εκείνες που θέλουν να πλασάρονται ως ποιοτικές. Στην περίπτωση υπερατλαντικής πτήσης με swiss μπορεί τα «δορυφορικά φαγώσιμα αντικείμενα» να μην ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά τα λαζάνια με σπανάκι και τυρί στο κέντρο του δίσκου αποδείχθηκαν εξαιρετικά και στην ποιότητα και στην ποσότητα.


Αλλά και στην πιο κρύα εκδοχή του, ένα κυρίως πιάτο μιας εταιρίας που σέβεται τον εαυτό της (και άρα και τον επιβάτη της) δεν πάει πίσω. Εδώ, η εκδοχή της LAN σε ένα δίσκο που σερβίρεται ως snack μεταξύ Φρανκφούρτης και Μαδρίτης, σε μια πτήση που συνεχίζει για το μακρινό Σαντιάγκο.

Το κυρίως πιάτο δείχνει να καταργείται γενικώς από τις πτήσεις μικρής και μέσης διάρκειας στην Ευρώπη. Στη δε Αμερική έχει καταργηθεί από καιρό, με αποτέλεσμα σε μια πτήση πέντε ωρών από Λος Άντζελες προς Νέα Υόρκη να προσφέρονται...δημητριακά με γάλα. Ωστόσο, στην περίπτωση της Ελλάδας, τα δεδομένα καταργούνται και οι ισορροπίες ανατρέπονται. Εμείς όταν πετάμε, θέλουμε να το γιορτάζουμε, να τρώμε και να πίνουμε. Εταιρίες που στην υπόλοιπη Ευρώπη δίνουν κάτι κρύο, στις πτήσεις για Αθήνα δίνουν κάτι που τρώγεται. Η κραταιά Lufthansa επανέφερε το ζεστό φαγητό μετά από ένα διάστημα πειραματισμού με τις θερμοκρασίες των γευμάτων της, η British δεν το κατήργησε ποτέ, ενώ και η Iberia προσφέρει πλήρη ζεστό δίσκο σχεδόν μόνο σε εμάς.

Αλλά, βέβαια, μία εικόνα μπορεί να συμπυκνώσει το νόημα χιλίων λέξεων. Εξάλλου, το κυρίως πιάτο είναι και το βασικό κριτήριο ποιότητας ενός γεύματος. Ενίοτε και μιας ολόκληρης αεροπορικής εταιρίας.

Catering μέρος β’: η σαλάτα

Βρισκόμασταν στη μέση του Ειρηνικού. Πετούσαμε με τη Hawaiian Airlines. Μας σέρβιραν ένα γεύμα ανεπανάληπτο για τα αμερικανικά δεδομένα, το οποίο περιλάμβανε, τι νομίζετε; Greek salad! Με την ντομάτα της, το αγγουράκι της και το μαρουλάκι της (είπαμε, στον Ειρηνικό είμασταν, η εκδοχή δεν ήταν η ακριβέστερη δυνατή). Και με μπόλικες ελιές. Και αναρωτιέμαι: τι πρόβλημα έχουν πολλές εταιρίες με αυτές τις μικρές πινελιές που μετατρέπουν ένα ανούσιο πιάτο πρασινάδας σε κανονική και βρώσιμη σαλάτα;

Ποια η χρησιμότητα του να βάλεις ένα κομματάκι κόκκινης πιπεριάς με διάσταση χιλιοστών σε ένα πιάτο άβραστης πατατοσαλάτας; Και αυτό το πράγμα να το πουλάς ως ποιότητα; Πιο πολύ χρόνο θα σου πάρει να το κόψεις σε τέτοιο μέγεθος από το να το «απολαύσει» -προφανώς μόνο αισθητικά- ο κακόμοιρος ο επιβάτης. Γιατί να βάλεις μία μόνο ελιά σε μια εκδοχή της χωριάτικης που θα σερβιριστεί στην Ευρώπη; Ποιος τρώει στο σπίτι του τέτοια ποσότητα; Και πώς γίνεται μια χαβανέζικη εταιρία να βάζει τα γυαλιά σ’ αυτό το θέμα σε πολλές μεσογειακές;

Καλά, η περίοδος που γνωστή και μεγάλη ελληνική εταιρία έδινε πιάτα ζηλευτού μεγέθους με καπνιστό σολωμό, ντολμαδάκια και μελιτζανοσαλάτα δίπλα σε πλήρη "village salad", έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν λύσεις αξιοπρεπείς, ακόμη κι αν μια εταιρία θέλει να πουλήσει κάτι που φαίνεται «ψαγμένο» για να ξυπνήσει στον πελάτη-επιβάτη ψευδαισθήσεις καλοπέρασης.


Γιατί αν θέλεις να λέγεσαι ή φιλοδοξείς να γίνεις εταιρία μεγάλη και σίγουρη, πρέπει να ξέρεις τι θα παρουσιάσεις ως ποιοτικό. Στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη μας η γνώση υπάρχει. Η έμπνευση από κάποιους λείπει. Και μαζί με αυτήν, ίσως να λείπει και η σωστή πληροφόρηση σε κάποιες εταιρίες, που εξακολουθούν να κάνουν προμήθειες σε φύκια. Όχι για να γίνουν σούσι, αλλά για να πωληθούν ως μεταξωτές κορδέλες.

Catering μέρος α’: το πρωινό

Μάρτιο του 2003 γύριζα από Παρίσι με την Ολυμπιακή στην ίδια πτήση με το Στέλιο Παρλιάρο. Φυσικά δε γνωριζόμαστε ούτε και μιλήσαμε. Ήταν όμως η εποχή που η ΟΑ είχε εισάγει νέα γεύματα στην Οικονομική και θεώρησα ότι η παρουσία του ήταν καλό σημάδι.

Πέντε μέρες πριν στην ΟΑ201 είχα δοκιμάσει ένα από τα πιο εντυπωσιακά πρωινά που μου έχουν σερβίρει ποτέ σε αεροπλάνο: Χτυπημένα αυγά με κομμάτια κοτόπουλου και σπαράγγια, γλυκό αχλάδι (ολόκληρο) με βύσσινο και κρουασάν βουτύρου φρεσκοψημένα μαζί με ζεστό ψωμάκι που μοίραζε το πλήρωμα από ξεχωριστό καλάθι. Και όλα αυτά, μαζί με το γνωστό βουτυράκι-τυράκι-μαρμελαδίτσα, καφέ-τσάι και χυμό. Και μόνο η καμπίνα που μοσχοβολούσε από τον καφέ και τα κρουασάν ήταν αρκετή για να απογειώσει γευστικά τους πάντες. Η δε προσφορά του ψωμιού από το καλαθάκι ξεχωριστά στον καθένα, αύξανε και την αίσθηση φιλοξενίας στην καμπίνα.

Ξαναδοκίμασα πρωινό σε διάφορες εταιρίες και -πιο πρόσφατα- στην Air France. Απογοητεύτηκα οικτρά.


Διαπίστωσα ότι στις ενδοευρωπαϊκές πτήσεις υπάρχουν δύο προσεγγίσεις.

Το κρύο πρωινό περιλαμβάνει συνήθως κάτι γλυκό (κανένα κρουασάν ας πούμε), ενίοτε μία φέτα ζαμπόν και μία τυριού και σε μεγάλα κέφια άντε και κανένα γιαουρτάκι. Συνήθως είναι όλα ακριβώς αυτό που λέει ο χαρακτηρισμός τους: κρύα, πολύ κρύα. Κάποτε και μπαγιάτικα (όπως τα κρουασάν της Air France από ATH για CDG). Το δε γιαούρτι είναι αυτό που ξεχωρίζει τη -μακρινή- Αθήνα από άλλες πόλεις του ευρωπαϊκού δικτύου της swiss, η οποία με τους Αθηναίους είναι πιο γενναιόδωρη και φροντίζει για τη διατροφική τους ισορροπία περισσότερο. Κοινώς, εκτός από ένα μέτριο muffin, σου δίνει και ένα γιαούρτι για να μη βαρεθείς τόσες ώρες...


Και μετά υπάρχει το ζεστό πρωινό, δηλαδή η ομελέτα, σε διάφορες εκδοχές της: με λουκάνικο Φρανκφούρτης (Lufthansa), με μανιτάρια (το συνηθισμένο) με μπέικον (ΒΑ) ή με κάποιο κατασκεύασμα πατάτας (οι φτωχότεροι συγγενείς). Το είδος αυτό στο σύνολό του τελεί υπό εξαφάνιση, προφανώς γιατί οι εταιρίες νοιάζονται για την υγεία μας. Διαπίστωσαν μάλλον την αύξηση στα τριγλυκερίδια των επιβατών (που προκαλείται στον καθένα από τη συνεχιζόμενη αύξηση στον επίναυλο καυσίμου) και αποφάσισαν να λάβουν μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας. Γιατί αλλιώς, θα χρειάζονταν σε λίγο και γιατρούς εν πτήσει για τα εμφράγματα και αυτό θα ήταν επιπλέον κόστος.

Ενώ ένα ψιλομπαγιάτικο προϊόν φούρνου δεν προκαλεί ούτε καν δηλητηρίαση. Αν το γεμίσεις μάλιστα με σοκολάτα, ξεχνάς εντελώς τι είναι αυτό που τρως. Ε, είναι προφανές ότι συμφέρει...