Βρισκόμασταν στη μέση του Ειρηνικού. Πετούσαμε με τη Hawaiian Airlines. Μας σέρβιραν ένα γεύμα ανεπανάληπτο για τα αμερικανικά δεδομένα, το οποίο περιλάμβανε, τι νομίζετε; Greek salad! Με την ντομάτα της, το αγγουράκι της και το μαρουλάκι της (είπαμε, στον Ειρηνικό είμασταν, η εκδοχή δεν ήταν η ακριβέστερη δυνατή). Και με μπόλικες ελιές. Και αναρωτιέμαι: τι πρόβλημα έχουν πολλές εταιρίες με αυτές τις μικρές πινελιές που μετατρέπουν ένα ανούσιο πιάτο πρασινάδας σε κανονική και βρώσιμη σαλάτα;
Ποια η χρησιμότητα του να βάλεις ένα κομματάκι κόκκινης πιπεριάς με διάσταση χιλιοστών σε ένα πιάτο άβραστης πατατοσαλάτας; Και αυτό το πράγμα να το πουλάς ως ποιότητα; Πιο πολύ χρόνο θα σου πάρει να το κόψεις σε τέτοιο μέγεθος από το να το «απολαύσει» -προφανώς μόνο αισθητικά- ο κακόμοιρος ο επιβάτης. Γιατί να βάλεις μία μόνο ελιά σε μια εκδοχή της χωριάτικης που θα σερβιριστεί στην Ευρώπη; Ποιος τρώει στο σπίτι του τέτοια ποσότητα; Και πώς γίνεται μια χαβανέζικη εταιρία να βάζει τα γυαλιά σ’ αυτό το θέμα σε πολλές μεσογειακές;
Καλά, η περίοδος που γνωστή και μεγάλη ελληνική εταιρία έδινε πιάτα ζηλευτού μεγέθους με καπνιστό σολωμό, ντολμαδάκια και μελιτζανοσαλάτα δίπλα σε πλήρη "village salad", έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν λύσεις αξιοπρεπείς, ακόμη κι αν μια εταιρία θέλει να πουλήσει κάτι που φαίνεται «ψαγμένο» για να ξυπνήσει στον πελάτη-επιβάτη ψευδαισθήσεις καλοπέρασης.
Γιατί αν θέλεις να λέγεσαι ή φιλοδοξείς να γίνεις εταιρία μεγάλη και σίγουρη, πρέπει να ξέρεις τι θα παρουσιάσεις ως ποιοτικό. Στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη μας η γνώση υπάρχει. Η έμπνευση από κάποιους λείπει. Και μαζί με αυτήν, ίσως να λείπει και η σωστή πληροφόρηση σε κάποιες εταιρίες, που εξακολουθούν να κάνουν προμήθειες σε φύκια. Όχι για να γίνουν σούσι, αλλά για να πωληθούν ως μεταξωτές κορδέλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου