τι είναι αεροπορικός πολιτισμός;

Είναι αυτός που στη χώρα μας περιορίζεται σε τρία στοιχεία: μια ωραία στολή που αναδεικνύει τις κοπέλες και προσελκύει ώριμους επιχειρηματίες, ένα δερμάτινο κάθισμα πλαισιωμένο από πορφυρή κουρτίνα και μία αίσθηση ότι η πτήση θα έχει καλύτερο on-time performance από την αντίστοιχη του ανταγωνιστή (το «ανταγωνιστής» ας μην το πάρουμε και τις μετρητοίς, γιατί προϋποθέτει την ύπαρξη κανονικού ανταγωνισμού). Και όλα αυτά με το φθηνότερο δυνατό ναύλο που όλα τα συγχωρεί και όλα τα απαλύνει. Και τα όχι και τόσο νέα αεροσκάφη και τη μέτρια ποιότητα του catering και την απομάκρυνση από την ενιαία προσφορά ποιοτικού προϊόντος ανεξαρτήτως πτήσης.

Και όταν αυτά τα κάνει η εταιρία που ουσιαστικά είναι ο leader στη διαμόρφωση του προσφερόμενου προϊόντος στην Ελληνική αγορά, σκεφτείτε τι γίνεται στον άμεσο αντίπαλο. Ο οποίος το μόνο που ουσιαστικά παρέχει είναι χαρακτήρα. Γιατί αυτό είναι το μόνο για το οποίο δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τους έξι κύκλους: ότι δηλαδή δεν έχουν προσωπικότητα. Έχουν και παραέχουν! Μόνο που κάποιες φορές μετά από μια πτήση, μένω έκπληκτος από το πόσο αυτή είναι διχασμένη.

Ο Έλληνας, όμως, αυτό συνήθως το συγχωρεί. Ίσως να του αρέσει αυτή η ιντριγκαδόρικη αγωνία για το τι θα αντιμετωπίσει σήμερα στην πτήση ("θα λειτουργήσουν οι οθόνες στις 10 ώρες μέχρι την Αμερική;", "θα ελέγξουν την καμπίνα πριν την απογείωση;" κλπ), η οποία δίνει μια αίσθηση τηλεπαιχνιδιού στο όλο ταξίδι. Άλλοτε, πάλι, συγχωρεί στο όνομα του ιδρυτή, που ικανοποίησε το βαθύ ελληνικό απωθημένο μας για διεθνή καριέρα Και τις υπόλοιπες φορές, ο επιβάτης απλώς σκέφτεται “τουλάχιστον πετάμε με ασφάλεια”, μέχρι να μπει σε ένα όμορφο και retro μεν, φλογοβόλο δε, Tristar και δει τη ζωή (του Ωνάση) να περνάει μπροστά από τα μάτια του ωσάν ταινία.

Ε, τι άλλο καλύτερο IFE να ζητήσει κανείς πια;