«Οι προσκυνητές παλιά χρησιμοποιούσαν το τραίνο ή πορεύονταν βαδίζοντας. Πλέον δεν έχουν το χρόνο.»
Κάπως έτσι ήταν η δήλωση εκπροσώπου του Βατικανού στους βρετανικούς Τάιμς σχετικά με τις charterοπτήσεις σε προορισμούς θρησκευτικού ενδιαφέροντος που θεσπίστηκαν τον τελευταίο χρόνο. «Η ανάγκη τους όμως για πνευματική παρηγοριά είναι μεγαλύτερη από ποτέ» πρόσθεσε ο ίδιος.
Χαράς Ευαγγέλια (στην κυριολεξία) για τη Mistral που έκλεισε συμβόλαιο πενταετίας για να μεταφέρει περίπου 150.000 άτομα με low cost υπηρεσίες και μετά από ελάχιστες «βελτιώσεις» στα αεροσκάφη της, τα οποία πλέον φέρουν στο προσκέφαλο του καθίσματος ρήσεις από την Αγία Γραφή. Η κατά τα άλλα κιτρινόασπρη άτρακτος είχε ήδη τα χρώματα του Βατικανού, οι δε ταξιδευτές εν πτήσει απλώς θα προσεύχονται.
Το ίδιο πράγμα, άλλωστε, έκαναν και καμια εκατοστή μουσουλμάνοι επιβάτες σε πτήση της ΟΑ προς Αθήνα πριν χρόνια, με connection προς Τζέντα. Τρεις ώρες προσευχής και νηστείας λόγω Ραμαζανιού, που για εμάς τους ελάχιστους μη μουσουλμάνους επιβάτες σήμαινε απλώς ότι είχαμε πρόσβαση και σε δεύτερο δίσκο («για να μην πάνε για πέταμα», όπως μας είπε το πλήρωμα).
Οφείλω να ομολογήσω ότι μια τέτοια εικόνα τότε δήλωνε απλώς την πολυπολιτισμικότητα μιας καμπίνας αεροπλάνου. Τώρα, ίσως και να προκαλέσει θύελλες αντιδράσεων από φοβισμένους αμερικανούς ή/και ευρωπαίους συνταξιδιώτες μας. Οι καιροί αλλάζουν. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα...
Κάπως έτσι ήταν η δήλωση εκπροσώπου του Βατικανού στους βρετανικούς Τάιμς σχετικά με τις charterοπτήσεις σε προορισμούς θρησκευτικού ενδιαφέροντος που θεσπίστηκαν τον τελευταίο χρόνο. «Η ανάγκη τους όμως για πνευματική παρηγοριά είναι μεγαλύτερη από ποτέ» πρόσθεσε ο ίδιος.
Χαράς Ευαγγέλια (στην κυριολεξία) για τη Mistral που έκλεισε συμβόλαιο πενταετίας για να μεταφέρει περίπου 150.000 άτομα με low cost υπηρεσίες και μετά από ελάχιστες «βελτιώσεις» στα αεροσκάφη της, τα οποία πλέον φέρουν στο προσκέφαλο του καθίσματος ρήσεις από την Αγία Γραφή. Η κατά τα άλλα κιτρινόασπρη άτρακτος είχε ήδη τα χρώματα του Βατικανού, οι δε ταξιδευτές εν πτήσει απλώς θα προσεύχονται.
Το ίδιο πράγμα, άλλωστε, έκαναν και καμια εκατοστή μουσουλμάνοι επιβάτες σε πτήση της ΟΑ προς Αθήνα πριν χρόνια, με connection προς Τζέντα. Τρεις ώρες προσευχής και νηστείας λόγω Ραμαζανιού, που για εμάς τους ελάχιστους μη μουσουλμάνους επιβάτες σήμαινε απλώς ότι είχαμε πρόσβαση και σε δεύτερο δίσκο («για να μην πάνε για πέταμα», όπως μας είπε το πλήρωμα).
Οφείλω να ομολογήσω ότι μια τέτοια εικόνα τότε δήλωνε απλώς την πολυπολιτισμικότητα μιας καμπίνας αεροπλάνου. Τώρα, ίσως και να προκαλέσει θύελλες αντιδράσεων από φοβισμένους αμερικανούς ή/και ευρωπαίους συνταξιδιώτες μας. Οι καιροί αλλάζουν. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου