το κερασάκι στην τούρτα: οι συνεπιβάτες μας

Τέλη Φλεβάρη του 2007 στο κατάλληλο gate του Λος Άντζελες Ιντερνάσιοναλ Αίρπορτ. Επιστροφή στην Αθήνα και μετά από ένα δεκαπενθήμερο ταξίδι στην Αμερική κάτι τέτοιες βραδινές ώρες θέλει κανείς απλώς να μπει στο αεροπλάνο και να απογειωθεί. Ήρεμα και πολιτισμένα, χωρίς απρόοπτα, μπας και πάρει και κανέναν υπνάκο εν πτήσει. Η επιβίβαση γίνεται στην ώρα της, με τάξη και συνέπεια. Μπορεί σε μας τους Έλληνες να μην ταιριάζει η γερμανικού τύπου πειθαρχία, αλλά σε τέτοιες στιγμές προσωπικά την απολαμβάνω, έστω και στην ελβετική εκδοχή της. Σε τέτοιες φάσεις είναι που ξαναγυρίζουν στο μυαλό εικόνες ελληνικής επιβίβασης με τις απεγνωσμένες εκκλήσεις των υπαλλήλων στο gate που φωνάζουν τον “passenger Mr. Kathysteropoulos” ή την “passenger Mrs. Psonidou” που ξεχάστηκαν κάπου μεταξύ καφετέριας και duty free αντιστοίχως και τώρα κατευθύνονται άνετα και χαλαρά στο gate λες και δεν τρέχει τίποτα! Και μετά βρίζουμε ΟΑ και Aegean όταν υπάρχει καθυστέρηση... Είμαστε παρανοϊκός λαός τελικά…

Στο αεροπλάνο της swiss όλα κυλούσαν ομαλά. Η 26Α (παράθυρο φυσικά) με περίμενε καρτερικά με μαξιλαράκι, κουβερτούλα κλπ κι εγώ αισθανόμουν βασιλιάς στο Α340 του. Μέχρι που ανακάλυψα ότι στο 26C (δίπλα μου δηλαδή) θα συνταξίδευα...με ένα σκυλάκι. Έντεκα ωρίτσες παρέα. Και η κυρία του φαινόταν ατάραχη. Ιταλίδα μεσήλιξ (άρα πιθανότατα και με μεσογειακά νεύρα αν διαμαρτυρόμουν για κάτι), που συν τοις άλλοις δε γνώριζε ούτε λέξη αγγλικά. Σας ακούγεται εφιαλτικό; Ε, λοιπόν, ΔΕΝ ήταν! Η κυρία αποδείχθηκε συμπαθέστατη, το σκυλάκι ήσυχο και πειθαρχημένο και η πτήση κύλησε άψογα. Μέχρι που καταλήξαμε να παίζουμε στο κάθισμα λίγο πριν φτάσουμε στην Ευρώπη. Άλλη μια όψη πολιτισμού, που τελικά φαίνεται να χαρακτηρίζει τους επιβάτες κάποιων αεροπορικών εταιριών και που λείπει συστηματικά από άλλες. Σκεφτείτε το ίδιο σκηνικό σε πτήση μιας ινδικής εταιρίας...

Όχι ότι όλα είναι ρόδινα στον...«πολιτισμένο» δυτικό κόσμο μας βέβαια.

Αυτό και μια σειρά άλλα όμοια βιντεάκια που πρόσφατα παρουσίασε η Delta απλώς αναδεικνύουν μια πραγματικότητα. Στις πτήσεις του σήμερα, όπου το σέρβις περιορίζεται συχνά σε ένα γεύμα χειρότερο από φαστφουντάδικο και με άνεση που παραπέμπει στο τραπέζι του Προκρούστη, το μόνο που λείπει είναι οι κακοί συνεπιβάτες. Και μιας και οι εταιρίες έχουν μειώσει δραματικά τις υπηρεσίες ποιότητας που παρέχουν στον επιβάτη, προσπαθούν πλέον να περιορίσουν τις όποιες κακές εντυπώσεις του με το να μετακυλούν μέρος από την ευθύνη της ταλαιπωρίας του στον ίδιο.

Έχει μια λογική μεν. Ας μην τα ρίξουμε όμως όλα στις γιαγιάδες που νυστάζουν στο αεροπλάνο δε. Κάπου υπάρχει και η ξεχασμένη έννοια της άνεσης άλλωστε...