“There is no such thing as a free airline meal” είπε κάποτε κάποιος. Όχι, δεν ήταν φιλόσοφος, ήταν CEO εταιρίας που δεν προσέφερε δωρεάν φαγητό. Αλλά, γιατί τελικά σερβίρεται φαγητό εν πτήσει;
Μία θεωρία λέει ότι το φαγητό δίνει μια αίσθηση καλοπέρασης και μια δόση πολυτέλειας στα 35000 πόδια στον επιβάτη που θέλει απλώς να περάσει το χρόνο του. Και αυτό ίσως όντως να συμβαίνει στις μπροστινές και πανάκριβες θέσεις, εκεί όπου σε κάποιες εταιρίες (π.χ. Austrian) η τιμή του εισιτηρίου περιλαμβάνει στο πακέτο και τον εξειδικευμένο σεφ που προετοιμάζει το γεύμα επί τόπου.
Για τους πιο κυνικούς, το γεύμα προσφέρεται γιατί ο επιβάτης με μπουκωμένο στόμα έχει λιγότερο χρόνο για να γκρινιάξει στον περιορισμένο και άρα φύσει πειθαρχημένο χώρο της καμπίνας ενός αεροπλάνου. Αν η πτήση έχει και αναταράξεις, ο φαγωμένος επιβάτης θα κάνει ένα στομάχι σε τέτοιο χάλι, που θα έχει ακόμη λιγότερο χρόνο να γκρινιάξει για καθυστερήσεις, κακό service, άβολα καθίσματα κλπ. Αν δε το φαγητό του προκαλέσει και...στομαχικές διαταραχές, τότε δε θα προλάβει να παραπονεθεί ούτε βγαίνοντας από το αεροπλάνο για κατεστραμένες αποσκευές ή χαμένες ανταποκρίσεις.
(Υπερβολές... Μα συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στις οργανωμένες και customer-oriented εταιρίες του σήμερα;)
Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, το γεύμα για να επιτύχει το σκοπό του, πρέπει απλώς να τρώγεται. Μήπως, λοιπόν, όταν το πληρώνουμε επί τόπου, διαλέγουμε και το καλύτερο για μας;
Εκεί βρίσκεται μια ενδιαφέρουσα αεροπορική αντίφαση, ανεξαρτήτως γεωγραφικού μήκους και πλάτους. Όταν το φαγητό είναι δωρεάν, όλοι θέλουμε το καλύτερο. Όταν πρέπει να το πληρώσουμε, τότε διαλέγουμε το φθηνότερο. Και προκειμένου οι "low cost" να μη χαρακτηριστούν ως "skyrocket cost", διαθέτουν προς πώληση φαγώσιμα είδη συνήθως μέτριας ποιότητας.
Πάντα, βέβαια, υπάρχουν εξαιρέσεις. Η πάλαι ποτέ Maersk πουλούσε φαγώσιμα αξιοπρεπέστατα, ενώ στην αντίθετη όχθη η εναέρια εκπρόσωπος της γαλλικής κουζίνας Air France διαθέτει προς βρώση (και συμμόρφωση) πιάτο βραστού κοτόπουλου με...νερόβραστες φακές. Αλλά περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα...
Όλα αυτά, λοιπόν, συνθέτουν σε γενικές γραμμές την εικόνα μιας αεροπορικής εταιρίας μέσα από το φαγητό που προσφέρει. Γιατί δεν είμαστε μόνο ό,τι τρώμε, αλλά και ό,τι προσφέρουμε στους φιλοξενούμενούς μας ως φαγητό. Ίσως όμως η έννοια της φιλοξενίας εν πτήσει να χάνεται με το χρόνο και με τις αυξανόμενες τιμές του πετρελαίου. Το πετρέλαιο παρόλα αυτά δεν τρώγεται. Απ' όσο ξέρω.
Μία θεωρία λέει ότι το φαγητό δίνει μια αίσθηση καλοπέρασης και μια δόση πολυτέλειας στα 35000 πόδια στον επιβάτη που θέλει απλώς να περάσει το χρόνο του. Και αυτό ίσως όντως να συμβαίνει στις μπροστινές και πανάκριβες θέσεις, εκεί όπου σε κάποιες εταιρίες (π.χ. Austrian) η τιμή του εισιτηρίου περιλαμβάνει στο πακέτο και τον εξειδικευμένο σεφ που προετοιμάζει το γεύμα επί τόπου.
Για τους πιο κυνικούς, το γεύμα προσφέρεται γιατί ο επιβάτης με μπουκωμένο στόμα έχει λιγότερο χρόνο για να γκρινιάξει στον περιορισμένο και άρα φύσει πειθαρχημένο χώρο της καμπίνας ενός αεροπλάνου. Αν η πτήση έχει και αναταράξεις, ο φαγωμένος επιβάτης θα κάνει ένα στομάχι σε τέτοιο χάλι, που θα έχει ακόμη λιγότερο χρόνο να γκρινιάξει για καθυστερήσεις, κακό service, άβολα καθίσματα κλπ. Αν δε το φαγητό του προκαλέσει και...στομαχικές διαταραχές, τότε δε θα προλάβει να παραπονεθεί ούτε βγαίνοντας από το αεροπλάνο για κατεστραμένες αποσκευές ή χαμένες ανταποκρίσεις.
(Υπερβολές... Μα συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στις οργανωμένες και customer-oriented εταιρίες του σήμερα;)
Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, το γεύμα για να επιτύχει το σκοπό του, πρέπει απλώς να τρώγεται. Μήπως, λοιπόν, όταν το πληρώνουμε επί τόπου, διαλέγουμε και το καλύτερο για μας;
Εκεί βρίσκεται μια ενδιαφέρουσα αεροπορική αντίφαση, ανεξαρτήτως γεωγραφικού μήκους και πλάτους. Όταν το φαγητό είναι δωρεάν, όλοι θέλουμε το καλύτερο. Όταν πρέπει να το πληρώσουμε, τότε διαλέγουμε το φθηνότερο. Και προκειμένου οι "low cost" να μη χαρακτηριστούν ως "skyrocket cost", διαθέτουν προς πώληση φαγώσιμα είδη συνήθως μέτριας ποιότητας.
Πάντα, βέβαια, υπάρχουν εξαιρέσεις. Η πάλαι ποτέ Maersk πουλούσε φαγώσιμα αξιοπρεπέστατα, ενώ στην αντίθετη όχθη η εναέρια εκπρόσωπος της γαλλικής κουζίνας Air France διαθέτει προς βρώση (και συμμόρφωση) πιάτο βραστού κοτόπουλου με...νερόβραστες φακές. Αλλά περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα...
Όλα αυτά, λοιπόν, συνθέτουν σε γενικές γραμμές την εικόνα μιας αεροπορικής εταιρίας μέσα από το φαγητό που προσφέρει. Γιατί δεν είμαστε μόνο ό,τι τρώμε, αλλά και ό,τι προσφέρουμε στους φιλοξενούμενούς μας ως φαγητό. Ίσως όμως η έννοια της φιλοξενίας εν πτήσει να χάνεται με το χρόνο και με τις αυξανόμενες τιμές του πετρελαίου. Το πετρέλαιο παρόλα αυτά δεν τρώγεται. Απ' όσο ξέρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου